FERREIRO, CELSO EMILIO
Celso Emilio Ferreiro (Celanova, 1912-Vigo, 1979) iniciou desde moi novo unha actividade política e literaria que estaría sempre marcada polo compromiso co país. Cando estalou a guerra, foi obrigado a se incorporar ao exército franquista, condenado a morte e posteriormente indultado. En 1948 fundou en Pontevedra a colección Benito Soto. Establecido en Vigo desde 1949 publicou ?O soño sulagado? (1954, Xerais 1991) e dirixiu a colección de poesía Salnés, onde saíu ?Longa noite de pedra? (1962, Xerais 1990, Xerais 2002)). O impacto desta obra foi enorme, esgotada e multicopiada de man de man. Celso Emilio pasou a ser o símbolo da corrente socialrealista. En 1966 marchou a Caracas, onde se enfrontou co sector máis reaccionario da colectividade galega, contra o que redixiu ?Viaxe ao País dos Ananos? (1968, Xerais 2004), poemario co que inicia un rexistro satírico que continuará en ?Cantigas de escarnio e maldicir? (1968), no romance de cego ?Paco Pixiñas? (1970), en ?Os autentes? (1973) e mais en ?Antipoemas? (1972). En 1973 instalouse en Madrid. Son desta época os poemarios ?Cimenterio privado? (1973), ?Onde o mundo se chama Celanova? (1975, Xerais 1991) e o ?Libro dos homenaxes? (1979). Como narrador publicou dous únicos libros: ?A fronteira infinda? (1972, Xerais 1988) e ?A taberna do galo? (1978). Con motivo do vinte e cinco aniversario do seu pasamento Xerais iniciou a edición das súas obras completas, das que se levan publicadas os volumes ?Obra narrativa? (Xerais 2003), edición de Mónica Góñiz, e ?Poesía galega completa? (Xerais 2004), edición de Ramón Nicolás.